Kaligrafia
Czym jest kaligrafia?
Słownikowa definicja mówi o „umiejętności pięknego, poprawnego i starannego pisania” i chyba te trzy cechy najlepiej opisują sztukę kaligrafii. Historia pięknego pisma jest prawie równie długa jak historia samego słowa pisanego. Z tego faktu wynika mnogość odmian i form kaligrafii. Chyba najbardziej podstawowym podziałem jaki wynika z długiej historii piśmiennictwa jest podział na alfabet oraz pismo logograficzne.
Sztuka kaligrafii to jednak nie tylko estetyczne i staranne pismo. Nieodłącznym elementem dobrej kaligrafii są ornamenty i zdobienia które sprawiają, że pismo kaligraficzne jest niepowtarzalne i jedyne w swoim rodzaju. Siłą dobrej kaligrafii jest również poprawna proporcja. Wiele uwagi poświęca się także dodatkowym korzyściom które ze znajomości kaligrafii wynikają. Są nimi m.in. cechy takie jak cierpliwość, staranność, przywiązanie uwagi do detali oraz lepsza koncentracja.
Kaligrafia japońska (jap. 書道 shodō, dosł. "droga pisma") - ogólna nazwa kaligrafii, obejmująca kilka stylów pisma w języku japońskim, wywodząca się z kaligrafii chińskiej.
Z racji tego, że pismo japońskie pochodzi od pisma chińskiego, w IV wieku n.e. najsłynniejszym kaligrafem w Japonii był Chińczyk Wang Xizhi. Jednak po powstaniu hiragany i katakany Japończycy wytworzyli swój własny styl.
Przybory do pisania to:
•pędzel (jap. 筆 fude);
•tusz (jap. 墨 sumi);
•kamień do rozcierania tuszu (jap. 硯 suzuri);
•naczynie z wodą do rozpuszczania tuszu (jap. 水入れ mizu-ire);
•papier (jap. 和紙 washi);
•podkładka pod papier z miękkiego materiału (jap. 下敷き shitajiki);
•podłużny, wąski ciężarek dociskający papier (jap. 文鎮 bunchin).
Podstawowe style to: pismo pieczęciowe (jap. 篆書 tensho, chin. zhuànshū), pismo kancelaryjne (jap. 隸書 reisho, chin. lìshū), pismo wzorcowe (jap. 楷書 kaisho, chin. kǎishū), pismo bieżące (jap. 行書 gyōsho, chin. xíngshū); i pismo trawiaste (jap. 草書 sōsho, chin. cǎoshū).
